^{امام حسن مجتبي عليه السلام :}    

^{بين الْحَقِّ وَالْباطِلِ أرْبَعُ أصابِع، ما رَأَيْتَ بَعَيْنِكَ فَهُوَ الْحَقُّ وَقَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَيْكَ باطِلاً كَثيراً.}

^{(تحف العقول،ص 229 ؛ بحارالأنوار،ج 10،ص 130)}

 ^{بين حقّ و باطل چهار انگشت فاصله است.}

^{آنچه كه را با چشم خود ببينى حقّ است؛}

^{و آنچه را شنيدى يا آن كه برايت نقل كنند چه بسا باطل باشد.}

امام باقر  فرمود: پدرم  مردي را ديد كه با پسرش به راهي مي رفت و پسر تكيه بر بازوي پدر داده بود

و حركت مي كرد، پدرم ( به خاطر اين بي احترامي) تا زنده بود با آن پسر حرف نزد.

(اصول کافی ج2 ص394

لزوم آمادگى و زمينه سازى براى ظهور قائم

ابو بصير به امام صادق  عرض كرد:آيا به عقيده شما من حضرت قائم را درك مى كنم ؟

امام صادق  در پاسخ فرمود: ابو بصير! مگر تو امامت را نمى شناسى ؟

ابو بصير: چرا، سوگند به خدا، امام من شما هستيد، و در اين هنگام دست حضرت را گرفت .

امام صادق: اى ابو بصير! به خدا از اينكه در خيمه حضرت قائم بر شمشيرت تكيه نكرده اى ،

باكى نداشته باشد، زيرا تو كه امام خود را شناختهاى و در خط او حركت مى كنى

و همواره در انتظار فرمان او بسر مى برى ، ثواب آن مانند آن است كه امامت ظهور كرده ،

و تو پا در ركاب ، آماده يارى به او هستى .

الكافي ، باب انه من عرف امامه ، لم يضره تقدم هذا الامر او تاخر، حديث 4، ج 1،ص 371 .

علّامه حلّى در منهاج الكرامة نقل كرده كه بر دست حضرت موسى بن جعفر(ع) ، بشر حافى توبه كرد، و سببش آن شد كه روزى آن حضرت گذشت از در خانه او در بغداد، شنيد صداى ساز و آواز، غناها و نى و رقص كه از آن خانه بيرون مى‏آيد، پس بيرون آمد از آن خانه كنيزكى و در دستش خاكروبه بود، آن خاكروبه را ريخت بر در خانه.
حضرت به او فرمود: اى كنيزك! صاحب اين خانه آزاد است يا بنده است؟ گفت: آزاد است. فرمود: راست گفتى اگر بنده بود از مولاى خود مى‏ترسيد. كنيزك چون برگشت، آقاى او بشر بر سر سفره شراب بود، پرسيد چه باعث شد تو را كه دير آمدى؟ كنيزك حكايت را براى بشر نقل كرد، بشر به پاى برهنه بيرون دويد و خدمت آن حضرت رسيد و عذر خواست و گريه كرد و اظهار شرمندگى نمود و از كار خود توبه كرد بر دست شريف آن حضرت بوسه زد.

منتهى الآمال، شيخ عباس قمى ،ج‏3،ص:1479